Το άγγιγμα του μάγου και το δεύτερο πρωτάθλημα

Αυτή η ποδοσφαιρική χρονιά έμελλε να αποτελέσει την επιβράβευση των προσπαθειών των τελευταίων 2-3 χρόνων και παράλληλα τη δικαίωση για όλους όσοι βρίσκονταν στον Απόλλωνα και είχαν φτιάξει μία ομάδα πρωταγωνίστρια που διεκδικούσε όλους τους εγχώριους τίτλους, ενώ διακρινόταν και στην Ευρώπη.

Μετά από ένα συναρπαστικό σε εξέλιξη πρωτάθλημα, οι «κυανόλευκοι» διεκδίκησαν και πάλι μέχρι τέλους την κατάκτηση του τίτλου και σε αντίθεση με την προηγούμενη σεζόν, αυτή τη φορά κατάφεραν να επικρατήσουν της Ομόνοιας την τελευταία αγωνιστική, πανηγυρίζοντας το δεύτερο τρόπαιο στην ιστορία τους.

Σε μία σεζόν, στην οποία για πρώτη φορά οι ομάδες είχαν το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν τρεις ξένους αντί δύο, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια, ο Απόλλωνας ξεκίνησε τις υποχρεώσεις του στο νέο πρωτάθλημα ενισχυμένος με τον Σλόμπονταν Κρισμάρεβιτς, ο οποίος μαζί με τους Σπόλιαριτς και Τσέποβιτς συνέθεσαν ίσως την καλύτερη τριπλέτα ξένων ποδοσφαιριστών που αγωνίστηκαν ποτέ στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Σε συνδυασμό και με τους Κύπριους ποδοσφαιριστές που βρισκόντουσαν στο ρόστερ της ομάδας και οι πλείστοι εξ αυτών αποτελούσαν την «αφρόκρεμα» του πρωταθλήματος και ήταν εν ενεργεία διεθνείς, γινόταν εύκολα αντιληπτό ότι η δυναμικότητα του συγκροτήματος που είχε δημιουργήσει ο Ντίτιλμ Φέρνερ ήταν πολύ μεγάλη και πως είχε όλα τα φόντα για να πανηγυρίσει και πάλι -μετά από τρία χρόνια- την κατάκτηση του τίτλου.

Οι «κυανόλευκοι» ξεκίνησαν φορτσάτα το νέο ποδοσφαιρικό μαραθώνιο και με την πάροδο έξι αγωνιστικών είχαν πανηγυρίσει πέντε φορές το τρίποντο, ενώ μόλις μία είχαν αναδειχθεί ισόπαλοι, στην πρεμιέρα με την Ομόνοια εκτός έδρας. Μέχρι και την ολοκλήρωση της 11ης αγωνιστικής όμως και στα επόμενα πέντε παιχνίδια, η ομάδα μας δέχθηκε τρεις ήττες από ΕΝΠ, Ανόρθωση και Ολυμπιακό -είχε κερδίσει τα άλλα δύο με ΑΠΟΕΛ και Ευαγόρα-, με αποτέλεσμα να χάσει πολύτιμο έδαφος στην προσπάθεια για κατάκτηση του τίτλου και να περιορίσει τις πιθανότητές της για να στεφθεί ξανά πρωταθλήτρια μετά το 1991.

Ήταν, ωστόσο, τρεις ήττες οι οποίες και ήταν οι μοναδικές που γνώρισε εκείνη τη σεζόν στον πρώτο τη τάξει θεσμό του κυπριακού ποδοσφαίρου, αφού από τη 12η αγωνιστική και μέχρι την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος ξεκίνησε μία ξέφρενη πορεία, η οποία και την οδήγησε στην κορυφή του Ολύμπου. Σημείωσε πέντε διαδοχικές νίκες και σταδιακά άρχισε να καλύπτει τη διαφορά που την χώριζε από την πρωτοπόρο Ανόρθωση, η οποία με τα τότε διαμορφωμένα δεδομένα φάνταζε το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, καταφέρνοντας μάλιστα να την ξεπεράσει στη βαθμολογία τη 18η αγωνιστική.

Ο Απόλλωνας, όμως, δεν μπόρεσε να κρατηθεί για πολύ στην πρώτη θέση, αφού παρέμεινε στο ρετιρέ του βαθμολογικού πίνακα μέχρι και την 20η αγωνιστική, όταν και αναδείχθηκε ισόπαλος με τον ΑΠΟΕΛ, την ίδια ώρα που η «κυρία» κέρδιζε τον Ευαγόρα με 5-1 και ανέβαινε και πάλι στην κορυφή, ξεπερνώντας την ομάδα μας κατά ένα βαθμό. Έτσι, όλα έδειχναν ότι οι δύο ομάδες θα έλυναν οριστικά τις διαφορές τους στο μεταξύ τους ντέρμπι, που θα διεξαγόταν στο Τσίρειο στάδιο, στις 2 Απριλίου 1994, στο πλαίσιο της 22ης αγωνιστικής.

Όπερ κι εγένετο. Οι δύο ομάδες παρατάχθηκαν στον αγωνιστικό χώρο του Τσιρείου, με τον Απόλλωνα να θέλει μόνο τη νίκη για να περάσει και πάλι πρώτος στη βαθμολογία και την Ανόρθωση να αρκείται και στην ισοπαλία για να διατηρηθεί στην κορυφή. Καλύτερη η ομάδα μας έφτασε τελικά στη νίκη με 2-0, χάρις σε γκολ των Χρυσόστομου Χριστοφή (Τζιούρα) και Σλόμπονταν Κρισμάρεβιτς, υποχρεώνοντας παράλληλα την ομάδα της Αμμοχώστου στην πρώτη της ήττα μετά από 21 αγωνιστικές και η οποία ήταν και η μοναδική μέχρι και την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος.

Ακολούθως, στις εναπομείνασες τέσσερις αγωνιστικές, έσπασαν καρδιές, αφού από τη μία οι «κυανόλευκοι» της Λεμεσού περίμεναν στραβοπάτημα της «κυρίας», για να μπορέσουν να «κλειδώσουν» νωρίτερα την κατάκτηση του τίτλου κι από την άλλη οι «κυανόλευκοι» της Αμμοχώστου ήλπιζαν σε βαθμολογικές απώλειες του θεού, για να ανέβουν και πάλι στην κορυφή και να αποκτήσουν εκ νέου προβάδισμα για να ανέβουν στο θρόνο του κυπριακού ποδοσφαίρου.

Από την 23η έως και την 25η αγωνιστική, ωστόσο, δεν σημειώθηκε καμία διαφοροποίηση, αφού οι δύο ομάδες συνέχισαν με νίκες, με αποτέλεσμα ο τίτλος να κριθεί στις 7 Μαΐου 1994 και την 26η και τελευταία αγωνιστική.

Τόσο ο Απόλλωνας όσο και η Ανόρθωση αγωνιζόντουσαν εντός έδρας, με το έργο, όμως, της ομάδας της Αμμοχώστου να είναι θεωρητικά πολύ πιο εύκολο, αφού υποδεχόταν την ΕΠΑ, την ίδια ώρα που η ομάδα μας αγωνιζόταν με την Ομόνοια, η οποία ήταν και η πρωταθλήτρια της προηγούμενης ποδοσφαιρικής περιόδου.  Όπως ήταν λογικό, τα βλέμματα όλων ήταν στη Λεμεσό, με την αγωνία να κορυφώνεται ιδιαίτερα από τη στιγμή που η «κυρία» είχε καθαρίσει από νωρίς το παιχνίδι με την ΕΠΑ κι ενώ το πρώτο ημίχρονο στο ντέρμπι Απόλλων-Ομόνοια είχε τελειώσει ισόπαλο χωρίς τέρματα.

Τα όσα ακολούθησαν στα επόμενα 45 λεπτά δεν περιγράφονται, αφού η στέψη του νέου πρωταθλητή είχε Χιτσκοκικό φινάλε. Οι «πράσινοι» κατάφεραν να ανοίξουν το σκορ στη Λεμεσό χάρις σε γκολ του Κιζιλασβίλι στο 47΄, με αποτέλεσμα ο Απόλλωνας να χρειάζεται πλέον δύο γκολ για να κατακτήσει τον τίτλο, αφού σε αντίθετη περίπτωση το πρωτάθλημα θα κατέληγε στην Ανόρθωση.

Μετά από το γκολ που δέχθηκε και δίχως να έχει άλλη επιλογή, η ομάδα μας πίεσε ακόμα περισσότερο την αντίπαλό της, ρίσκαρε και τα έδωσε όλα για να μπορέσει να κάνει την ολική ανατροπή και να μην γκρεμίσει όλα όσα έκτισε κατά τη διάρκεια της χρονιάς, θέλοντας παράλληλα να αποδείξει ότι το πάθημα της σεζόν 1992-93 είχε γίνει μάθημα. Με τη συμπλήρωση είκοσι λεπτών από το γκολ που σημείωσε η Ομόνοια, ο Δημήτρης Ιωάννου κατάφερε να φέρει το παιχνίδι στα ίσια, με την αδρεναλίνη να φτάνει στο ζενίθ και όλη η ποδοσφαιρική Κύπρος να παρακολουθεί το ντέρμπι με κομμένη την ανάσα.

Τα πράγματα ήταν πλέον ξεκάθαρα. Στα επόμενα 23 λεπτά, χωρίς να υπολογίζεται ο χρόνος της καθυστέρησης, ο Απόλλωνας χρειαζόταν ακόμα ένα γκολ.  Ένα γκολ που ισοδυναμούσε με ένα πρωτάθλημα για την ομάδα της Λεμεσού. Οι ποδοσφαιριστές του «τριφυλλιού», όμως, αντιστέκονταν σθεναρά και μέχρι και τρία λεπτά πριν από το τέλος της αναμέτρησης ο τίτλος ήταν στα χέρια της Ανόρθωσης.


Στο 88΄, ωστόσο, ο σπεσιαλίστας στις εκτελέσεις φάουλ, Μιλένκο Σπόλιαριτς, είχε διαφορετική άποψη και με απευθείας χτύπημα από πλάγια αριστερά όπως επιτίθετο ο Απόλλωνας φρόντισε να βάλει τη σφραγίδα του στο παιχνίδι, χαρίζοντας στην ομάδα μας τη νίκη με 2-1 και συνάμα το δεύτερο πρωτάθλημα στην ιστορία της.


Όπως ήταν αντιληπτό, μετά τη λήξη του αγώνα με την Ομόνοια, η Λεμεσός παρέλυσε από τους πανηγυρισμούς των χιλιάδων φίλων του Απόλλωνα. Το σύνθημα «ΑΠΟΛΛΩΝ ΘΡΥΛΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ» ακουγόταν όλο και πιο έντονα, όλο και πιο δυνατά, με το «κυανόλευκο παραλήρημα» να μην έχει τέλος.


Ο «μάγος» είχε χαρίσει το πιο γλυκό μέχρι σήμερα πρωτάθλημα στην ιστορία της ομάδας, κάνοντας αυτό που ήξερε καλύτερα, εκτελώντας στημένες φάσεις, εκτελώντας ένα φάουλ.  Ένα φάουλ, που έφερε το γκολ που ισοδυναμούσε μ’ ένα τίτλο, χαρίζοντας μοναδικές στιγμές σε όλους όσοι ζουν και αναπνέουν για την ιδέα που ονομάζεται Απόλλων Λεμεσού.  Ένας τίτλος που συνοδεύτηκε και με τη διάθεση 89.711 εισιτηρίων στους εντός έδρας αγώνες πρωταθλήματος της ομάδας.


Το ρόστερ: Πάμπος Πίττας (26), Σλάτζιαν Τσέποβιτς (26), Δημήτρης Ιωάννου (25), Μιλένκο Σπόλιαριτς (24), Γιώργος Ιωσηφίδης (23), Γιαννάκης Γιαγκουδάκης (22), Μάριος Χαραλάμπους (21), Χρυστόστομος Χριστοφή (21), Σλόμπονταν Κρισμάρεβιτς (20), Άγγελος Τσολάκης (19), Ανδρέας Σοφοκλέους (19), Χριστάκης Χριστοφή (16), Γιώργος Νικολάου (15), Πανίκος Χ’’Λοΐζου (13), Μιχάλης Χριστοφή (11), Αντώνης Ηλία Αντρελλής (10), Χρίστος Χ’’Κωσταντής (10), Χρυσόστομος Χρυσοστόμου (4), Χρίστος Γερμανός (4), Ηλίας Καψάλης (3), Πάμπος Χριστοφή (1).

Οι σκόρερ: Κρισμάρεβιτς (17), Σπόλιαριτς (14), Τσέποβιτς (13), Ιωάννου (9), Τσολάκης (4), Πίττας (3), Χ’’Λοΐζου (2), Χαραλάμπους, Τζιούρας (1), Αυτογκόλ: Κώστα (ΑΠΟΕΛ), Χαραλάμπους (Εθνικός).