Μοναδικός αήττητος πρωταθλητής σε όλη την Ευρώπη

Μετά από μια ιδιαίτερη σεζόν (2004-2005) με πολλά προβλήματα, προσπάθεια ήταν στη νέα χρονιά να μπορέσει ο Απόλλωνας να επιστρέψει στα ψηλά στρώματα του βαθμολογικού πίνακα και η ομάδα μας θα έχει και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο.


Με τον Μπερντ Στάνγκε να παρέμεινε στο τιμόνι των «κυανόλευκων», επιχειρήθηκε «λίφτινγκ» στο ρόστερ και ουσιαστικά ο Απόλλωνας θα έκανε ένα νέο ξεκίνημα, φτιάχνοντας μία νέα ομάδα. Οι «κυανόλευκοι» άνοιξαν την αγορά του Ιράκ, όπως και της Πορτογαλίας και κάποιων άλλων χωρών και στο τέλος όχι απλώς δικαιώθηκαν, αλλά τα αποτελέσματα ήταν καλύτερα του αναμενομένου και των προσδοκιών τους.

Χωρίς να βάλουν ψηλά τον πήχη, έστω κι αν ενδόμυχα όλοι πίστευαν ότι αυτή θα ήταν η χρονιά τους και πως η ομάδα που δημιουργείτο είχε όλα τα φόντα για να «χτυπήσει» τον τίτλο, προτίμησαν να βλέπουν το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά και με αργά και σταθερά βήματα να κάνουν όσο μεγαλύτερα άλματα μπορούσαν στο βαθμολογικό πίνακα, αφού ήταν νωπές ακόμα οι μνήμες από την ποδοσφαιρική περίοδο 2003-04, όταν εκεί που όλα έδειχναν ότι ο Απόλλωνας θα μπορούσε να στεφθεί πρωταθλητής, μέσα σ’ ένα με ενάμιση μήνα γκρεμίστηκαν τα πάντα και κατέληξε στην 3η θέση.

Στο τέλος, ωστόσο, είδαν τη στρατηγική των χαμηλών τόνων να αποδίδει, τους κόπους τους να «καρποφορούν» και το δημιούργημά τους να τους κάνει να ξεχειλίζουν από περηφάνια, μιας και πανηγύρισαν το τρίτο πρωτάθλημα στην ιστορία του συλλόγου και το πρώτο μετά από δώδεκα χρόνια, με τον Απόλλωνα να παραμένει αήττητος και στις 26 αγωνιστικές.

Το ξεκίνημα της ομάδας μας στο πρωτάθλημα ήταν άκρως ενθαρρυντικό, αφού τις πρώτες τρεις αγωνιστικές σημείωσε ισάριθμες νίκες. Κέρδισε εντός έδρας με το ίδιο σκορ (4-0) το ΘΟΪ Λακατάμιας και τον ΑΠΟΠ/Κινύρα Πέγειας, ενώ στο πλαίσιο της 2ης αγωνιστικής είχε επικρατήσει εκτός έδρας του Ολυμπιακού με 3-2.


Την 4η αγωνιστική είχε τις πρώτες της βαθμολογικές απώλειες, όμως το ισόπαλο 2-2 με αντίπαλο τον ΑΠΟΕΛ στο ΓΣΠ κάθε άλλο παρά απογοήτευε, μιας και ουσιαστικά αποδείκνυε τις δυνατότητες που είχε εκείνη τη σεζόν το συγκρότημα του Μπερντ Στάνγκε, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να πάρει το τρίποντο, αφού προηγήθηκε δύο φορές στο σκορ και ισοφαρίστηκε στους χρόνους των καθυστερήσεων και σε μία φάση που είχαν εκφραστεί έντονα παράπονα για τη διαιτησία. Στη συνέχεια και μέχρι την 9η αγωνιστική, οι «κυανόλευκοι» πέτυχαν ακόμα πέντε νίκες, επικρατώντας κατά σειρά των ΕΝΠ, Νέας Σαλαμίνας, ΑΠΕΠ, Διγενή Μόρφου και Εθνικού Άχνας -από την 6η αγωνιστική βρισκόντουσαν μόνοι πρώτοι στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα, αφού η Ομόνοια είχε ηττηθεί εκτός έδρας από την Ανόρθωση- κι όλα έδειχναν ότι θα πάλευαν για την κατάκτηση του τίτλου μαζί με την Ομόνοια και τον ΑΠΟΕΛ, οι οποίοι βρίσκονταν στη 2η και την 3η θέση, έχοντας διαφορά ενός και δύο βαθμών αντίστοιχα.

Μάλιστα, την επόμενη αγωνιστική η διαφορά από τους δύο «αιώνιους» της Λευκωσίας αυξήθηκε, μιας και ο Απόλλωνας επικράτησε εντός έδρας της ΑΕΚ με 3-0, ενώ ο ΑΠΟΕΛ επικράτησε στο ντέρμπι της Ομόνοιας με 2-1, με αποτέλεσμα η ομάδα της Λεμεσού να έχει πλέον 28 βαθμούς έναντι 26 των «γαλαζοκιτρίνων» και 24 των «πρασίνων». Όπως γινόταν αντιληπτό, η επόμενη τριάδα αγώνων μέχρι και την ολοκλήρωση του Α΄ γύρου ήταν καθοριστική για την πορεία του Απόλλωνα στη συνέχεια του πρωταθλήματος, αφού η ομάδα μας θα έδινε τρία ντέρμπι, αντιμετωπίζοντας κατά σειρά την Ομόνοια (εκτός έδρας), την ΑΕΛ και την Ανόρθωση (εκτός έδρας). Αφού αναδείχθηκε ισόπαλη 1-1 με το «τριφύλλι» στη Λευκωσία, ακολούθως κέρδισε με 2-0 την ΑΕΛ.


Στο τρίτο παιχνίδι, ωστόσο, που διεξήχθη στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» στις 17 Δεκεμβρίου 2005, ήταν εκεί που όλοι πίστεψαν πραγματικά ότι ο Απόλλωνας θα μπορούσε να στεφθεί πρωταθλητής για τρίτη φορά στην ιστορία του. Αφενός, γιατί μετά το ισόπαλο 1-1 με την Ανόρθωση παρέμενε αήττητος στο πρωτάθλημα, βγάζοντας ακόμα ένα εκτός έδρας ντέρμπι με επιτυχία -το Β΄ γύρο θα είχε όλα τα ντέρμπι στην έδρα του- κι αφετέρου, γιατί το γκολ του Πάιβα στο 90΄, με το οποίο ισοφάρισε η ομάδα μας και διαμόρφωσε το τελικό σκορ, θεωρείτο σημαδιακό, μιας κι όλοι τόνιζαν πως από τη στιγμή που δεν γνωρίσαμε τότε την ήττα, τίποτα δεν μπορούσε να μας σταματήσει στην πορεία προς τον τρίτο τίτλο.

Η ολοκλήρωση του Α΄ γύρου θα έβρισκε, μάλιστα, το συγκρότημα του Στάνγκε να κερδίζει τον άτυπο τίτλο του πρωταθλητή χειμώνα, έχοντας 33 βαθμούς, όσους και ο ΑΠΟΕΛ, του οποίου υπερτερούσε στην αναλογία τερμάτων, ενώ ακολουθούσε η Ομόνοια με 31.

Το ξεκίνημα στο Β΄ γύρο, έμοιαζε όπως και με τις τρεις πρώτες αγωνιστικές της σεζόν, αφού ο Απόλλωνας πέτυχε ισάριθμες νίκες. Παράλληλα, ο αδόκητος θάνατος του ποδοσφαιριστή μας Γκάμπορ Ζαβάντσκι, ανήμερα των Φώτων του 2006 έκανε όλους ακόμα πιο δυνατούς, αφού ορκίστηκαν να πάρουν τον τίτλο και να τον αφιερώσουν εις μνήμη του Ούγγρου ποδοσφαιριστή.


Τη 17η αγωνιστική η ομάδα μας υποδεχόταν τον ΑΠΟΕΛ, παραμένοντας σταθερά στην κορυφή κι ενώ είχε διαφορά τριών βαθμών από τον αντίπαλό της, αλλά και δύο βαθμών από την Ομόνοια, που βρισκόταν στη 2η θέση. Το ισόπαλο 1-1 έμελλε τελικά να αφήσει ικανοποιημένους τους ποδοσφαιριστές του Μπερντ Στάνγκε, αφού από τη μία παρέμεινε η διαφορά που τους χώριζε από τον ΑΠΟΕΛ και ταυτόχρονα αυξήθηκε και η διαφορά από την Ομόνοια, που ηττήθηκε εντός έδρας από την ΕΝΠ, ενώ από την άλλη είχαν κάνει ακόμα ένα βήμα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Δεν κατάφεραν, ωστόσο, να διατηρήσουν τη διαφορά, αφού τις επόμενες δύο αγωνιστικές αναδείχθηκαν ισόπαλοι στα εκτός έδρας παιχνίδια με ΕΝΠ (1-1) και Νέα Σαλαμίνα (2-2), περνώντας και δύσκολες στιγμές, μιας και θα μπορούσαν ακόμα να γνωρίσουν και την ήττα. Αποτέλεσμα τούτου όχι απλώς να μειωθεί η διαφορά από τους δύο «αιώνιους» της Λευκωσίας, αλλά και να πέσουν στη 2η θέση, έχοντας 45 βαθμούς, ένα λιγότερο από τον ΑΠΟΕΛ κι έναν περισσότερο από την Ομόνοια.

Τα δεδομένα, μάλιστα, παρέμειναν τα ίδια μέχρι και την 22η αγωνιστική, αφού και οι τρεις ομάδες συνέχισαν με νίκες και με τον Απόλλωνα να έχει περάσει από «συμπληγάδες» μέχρι να καταφέρει να πάρει το πολυπόθητο τρίποντο, ιδιαίτερα στα δύο τελευταία παιχνίδια που έδωσε. Ως εκ τούτου, όλα θα κρίνονταν στις τελευταίες τέσσερις αγωνιστικές, με την αγωνία να χτυπάει κόκκινο.


Στις 8 Απριλίου 2006 και την ώρα που η ομάδα μας κατάφερνε να ξεπεράσει ακόμα ένα εμπόδιο και να κάνει την ολική ανατροπή στον εκτός έδρας αγώνα με αντίπαλο την ΑΕΚ για την 23η αγωνιστική, αφού ανέτρεψε το εις βάρος της 2-0, με το οποίο έχανε στο 46΄, επικρατώντας εν τέλει με 3-2, η Ομόνοια κέρδιζε στο ντέρμπι τον ΑΠΟΕΛ με 1-0, με αποτέλεσμα το συγκρότημα του Στάνγκε να βρεθεί και πάλι στην κορυφή της βαθμολογίας.

Έτσι, την επόμενη αγωνιστική το ντέρμπι ανάμεσα στον Απόλλωνα και την Ομόνοια στη Λεμεσό αποκτούσε το χαρακτήρα του τελικού για την κατάκτηση του τίτλου. Οι δύο ομάδες, ωστόσο, έμειναν στο μηδέν, με το πρωτάθλημα να παίρνει φωτιά, αφού οι «κυανόλευκοι» ήταν πλέον ισόβαθμοι με τον ΑΠΟΕΛ στην 1η θέση, ενώ οι «πράσινοι» απείχαν μόλις ένα βαθμό.

Συνεπώς, τα πάντα θα κρίνονταν στις δύο τελευταίες αγωνιστικές, με την ομάδα μας να μην αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Επικράτησε της ΑΕΛ με 4-1 στο πλαίσιο της 25ης αγωνιστικής και σε συνδυασμό με την εκτός έδρας ισοπαλία (2-2) του ΑΠΟΕΛ με την Ανόρθωση, έμεινε μόνη πρώτη στο βαθμολογικό πίνακα και χρειαζόταν το τρίποντο την τελευταία αγωνιστική επί της «κυρίας» έτσι ώστε να στεφθεί πρωταθλήτρια.


Όπως κι έγινε, αφού την 6η Μαΐου 2006, στο τελευταίο της παιχνίδι στον ποδοσφαιρικό μαραθώνιο των 26 αγωνιστικών, κέρδισε με 3-1 την ομάδα της Αμμοχώστου, ανατρέποντας και το εις βάρος της 1-0. Μετά το τέλος του αγώνα, το σύνθημα «ΑΠΟΛΛΩΝ ΘΡΥΛΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ» δονούσε όχι μόνο την ατμόσφαιρα του Τσιρείου, αλλά γενικότερα της Λεμεσού, ενώ επικρατούσε ντελίριο ενθουσιασμού για τη μεγάλη επιτυχία του Απόλλωνα, η οποία είχε ακόμα μεγαλύτερη αξία, εάν αναλογιστεί κάποιος ότι ήταν η μοναδική ομάδα απ’ όλα τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που είχε κατακτήσει αήττητη τον τίτλο.

Ένας τίτλος που ήταν προϊόν της συσπείρωσης και της ενότητας που υπήρχε στον Απόλλωνα, από τη διοίκηση, τους ποδοσφαιριστές, την τεχνική ηγεσία και φυσικά τον κόσμο. Ένας τίτλος που ήρθε και πάλι με Γερμανό προπονητή στην τεχνική ηγεσία των «κυανόλευκων», αφού στους δύο προηγούμενους στον πάγκο βρισκόταν ο Ντίτιλμ Φέρνερ. Ένας τίτλος που είχε κι ως φυσικό επακόλουθο τη ραγδαία αύξηση στη διάθεση εισιτηρίων στους εντός έδρας αγώνες της ομάδας μας, αφού είχαν κοπεί 79.673 εισιτήρια στο δρόμο προς την κατάκτηση του τρίτου πρωταθλήματος στην ιστορία του συλλόγου.


Το ρόστερ: Λούκας Σόσιν (26), Άλες Σβαλόφσκι (25), Κρίστης Θεοφίλου (25), Μπογκντάν Αντόνε (25), Χέλιο Πίντο (25), Περικλής Μουστάκας (24), Μάρκο Μπαρούν (24), Mαχντί Καρίμ (23), Tζασίμ Αρίγκ (21), Ράντοσλαβ Μίχαλσκι (21), Ζοάο Πάιβα (21), Γιώργος Μερκής           (16), Άθως Σολωμού (16), Χριστόφορος Χριστοφή (13), Γκρεγκ Χίκνετ (12), Γκαμπόρ Κορολόφσκι (9), Μοχάμεντ Νάσερ (8), Μιχάλης Δημητρίου (5), Λάμπρος Λάμπρου (4), Γκαμπόρ Ζαβάντσκι (3), Πάβελ Σίμπικ (3), Φελίπε Ντουάρτε (3), Βάσος Μελαναρκίτης (2), Σοφρώνης Αυγουστή (1), Χριστόφορος Παής (1), Νίκος Πολυκάρπου, Παναγιώτης Ιωάννου.

Οι σκόρερ: Λούκας Σόσιν (28), Ζοάο Πάιβα (6), Μαχντί Καρίμ (6), Χριστόφορος Χριστοφή (5), Κρίστης Θεοφίλου (4), Μοχάμεντ Νάσερ (4), Μπογκντάν Αντόνε (3), Περικλής Μουστάκας (3), Χέλιο Πίντο (2), Τζασίμ Αρίγκ (2), Γιώργος Μερκής (2), Μάρκο Μπαρούν (1), Μιχάλης Δημητρίου (1).